van Amy Fadingle

​

Het uitgetikte verhaal had 245 woorden. Bovenaan de titel: Thomas en Peter *: Youtube-Hacken moet wachten. Kort en bondig op een vierkantje. In het Nederlands op een Duits stuk papier gezet. Voor correctie uitgeprint in de copyshop naast het lelijkste gebouw van X-Berg, de Kotti. Geen lange lappen. Geen zinnen met een heel verhaal. Zodat je de zin drie keer opnieuw moest lezen. Gedwongen werd een relatie met de zin aan te gaan. Had ik nu daadwerkelijk iets geleerd in het verleden van Nederlandse lezers?

​

De NRC-redacteur Arie, toen hij geïnterviewd werd door een Duitse studente, was er wel jaloers op. Het creëren van Duitse inhoud, toen, [de saaie] Europese berichtgeving, in plaats van mogelijk snel leesbare en mogelijk snel ophoudende zinnen in een mogelijk kort EU krantenartikel in de Nederlandse krant. De woorden werden daarbij door de oogiris alleen zoals een wind zacht gestreeld. Bij 160 Nederlandse woorden in plaats van een Duits onweer op een hele pagina in de FAZ **. Dat was het tegenovergestelde: een dwanghuwelijk ter plekke. Tekst die je tijd roofde. Die je intimideerde in zijn dominante aanwezigheid. De tekst dwong je op de knieën om aan zijn lul te likken. Nieuwe onbekende informatie werd afgespoten als de tekst klaar kwam, [hoech, daar was het oog niet snel genoeg dicht geknepen. Al de informatie kleefde lekker warm op de leesinstrumenten].

​

Het verhaal van Thomas en Peter had zijn begin in Amsterdam.

​

​

​

Amsterdamse nazomerverhaal

​

Als ik in Nederland, niet in X-Berg was, sprak ik alleen maar Nederlands. Bart, de schrijver, en ik ontmoetten elkaar aan de hoek Eerste Helmersstraat en Tweede Constantijn Huygenstraat. Ik stapte niet van de fiets. We gingen meteen in het Nederlands babbelen en doorfietsen. Door het Vondelpark. In de buurt van de bouwmarkt Praxis ter hoogte van de jachthaven Olympia waar ik de medewerkers zoveel vragen in het Nederlands had gesteld. Voor mijn terugverhuizing naar Duitsland 2009. Hoeveel kilo kond een verhuisdoos aan? Bart en ik ontmoetten de wilde dieren op straat bij de windsurfing sportclub. We fietsten naast elkaar diep in het Nederlandse gesprek. Tussenin ging Bart mij inlichten dat hij nu naast de homo's op hun speelplaats voor open lucht sex ging plassen. En hoe meer we elkaar vertelden, hoe meer fantasiegolven stroomden in het Nederlands door mijn hoofd. Barts blik van een leraar begon geestig op en neer te springen. Het raakte, wat de Duitse fantasie aan het uitspreken was.

​

Bart luisterde naar een verhaal over twee helden, die ik had ontmoet. Twee vrienden, over wie ik graag wilde vertellen. Of ze nu erbij waren of niet. Of het allemaal verzonnen was, het verhaal over Thomas en Peter van de Nederlandse televisie. Ik wilde ze naast mij hebben terwijl we over de Théophile de Bockbrug fietsen. De zware Thomas Acda achter op mijn fiets. Tijdens ons ritje langs het water tegen mij aanleunend. Ieder kind dat tegen ons zou aanfietsen zou hij een val dood blik geven.

​

-Weer geen moeder, maar het kind, stond er in Thomas blik te lezen.

​

De moeders daarentegen hadden hun libido's in de schommelende handtas over het stuur door Amsterdam rijdend, verstopt. Deze overenthousiaste kwelgeest-kinderglimlach zo van „ik ben de grootste van de wereld“ in plaats van hun moeders libido's.

​

-Wat moet je daarmee?

​

Ik liet Bart op zijn fiets van de avontuurlijke wereld van Thomas en Peter genieten.

​

​

​

Nog een keer genieten

​

Een paar dagen later, ik was weer thuis in Berlin, kreeg Bart in Amsterdam het verhaaltje van Thomas en Peter opgestuurd. Ik wilde dat hij mijn tekst een beetje meer glans zou geven.

​

-Graag voor de Nederlandse lezers alle anderstalige prikkelen eruit halen, vroeg ik hem via de mail.  

​

Ik wilde het op de website zetten zonder steenkolennederlands.

​

-Dat begrijpen Nederlanders niet, dat moet ik je nu helaas als botte Nederlander meedelen.

​

Zonder empathie, laf per e-mail kwam deze antwoord.

​

-Neem toch liever een transcript uit een film voor de website!

​

-Ok! Ik ben een goede transcriptmaker, dank je wel Bart, dacht ik.

​

Dat wist ik al eerder. Maar verhalen schrijven kon ik volgens jou dus niet. Ik kon ze alleen maar vertellen.

​

-Hm, wat een sukkel zonder inspiratie, hoorde je mij hardop zeggen.

​

De buurman die altijd tegenover op de stoep voor zijn huis zat had mij zeker door het open raam in ons piepkleine straat gehoord. Alleen de boosheid en mijn gekwetstheid kon hij in het Nederlands niet begrijpen. 

​

Ik wilde nog niet opgeven. Ik vroeg het ook een keer aan Olga, mijn vriendin. Ze kende Bart trouwens ook. Toevallig was ze op dit moment op bezoek aan de Jannowitzbrug in Mitte. Ze sliep in hetzelfde gastenbed als Bart eerder.

​

-Wat vind jij van de tekst?

​

-Soms lijkt het alsof je dyslectisch bent.

​

-Ok, okee! In een vreemde taal maakte je meer spelfouten. Je lette op zoveel dingen die niet vanzelf uit je handen kwamen. Ten tweede was het toch ook alleen maar relatief hoe je een woord schreef zoals: doch of toch. Of oder. Of of oder. Ik was dus een geslaagde transcripteur, die niet in het Nederlands mocht schrijven omdat ze ook nog dyslectisch was. Maar er was nog meer met de tekst aan de hand.

​

-Het verwart me als je dan ook nog van Youtube de Yoetoebe maakt. Een nieuwe naam verzint.

​

-Je bedoelt zoals Nederlanders de ä, ü of ö op de Engelse Dell computer toetsenbord voor goed laten? Dat irriteert mij wel ook, Olga, schatje. Oe, Ae, Ue, dat ziet er niet eruit. Maar ik heb geen moeite om julie teksten alsnog te begrijpen. Trouwens, Youtube-Yoetoebe is toch van ons allemaal. Dat is toch geen Nederlands woord. Anders als Mädchenbücherdönerträume. Dat is een Duits woord. Dat wil je wel correct geschreven zien.

​

-Ja, maar ook jouw verhaal. Bijvoorbeeld de masturbatiecursus in het verhaal van Thomas en Peter. Die is hooguit Nederlands jaren 70.

​

-Ja! En?

​

-Dat hebben we al lang achter ons. Dat is niet meer grappig.

​

-Ja maar, waarom beginnen Thomas en Peter in de nieuwe serie daarover? Dat heb ik toch niet in „Nederlands voor Buitenlanders“  ontdekt, waar ze ons de oude lullen cultuur anno 1970 proberen aan te smeren?
 

Een paar maanden later een stuk verderop aan de Kotti, had niemand het meer daarover, over masturbatiecursussen. Bij Möbel Olfe kletste Osman alleen met Matthias, met mij en Mona over hoeveel sex we op dit moment hadden.

​

-Wij gaan trouwens even in de auto neuken. Pas goed op ons bier. We zijn zo terug.

​

De  woorden van Osman tijdens de lesbo avond op dinsdag kort voor kerst. Keihard tegen de welmenende popmuziek geschreeuwd. Anders als bij Thomas en Peter liepen toen naast het auto van Mona echt geen mannen in de Dresdener Straße rond, om hun vrouwen te bespioneren tijdens een masturbatiecursus, zeg maar, in het Heilehaus. Geen Peter en Thomas onder Berlijnse hemel tussen lelijke jaren 70 gebouwen te zien. Mona en Matthias waren al weg.

-Osman, wil je nog een bier? Het is toch pas half drie.  Come on, dan vertel ik je nu nog een grappig verhaal over een mastubatiecursus.

​

​

​

Masturbatiecursus in de P-Berg

​

           

Van Möbel Olfe naar de Prenzlauer Berg was het 20 minuten met de fiets. Daar was ik vroeger vaak bij vrienden op bezoek. ​Bernd en zijn vrouw Anja en het dochtertje Lara woonden in de P-Berg in een veel te duur gemoderniseerde Altbauwohnung. Ook bij hen ging het wel eens om sex [nee seks, zo de officiële niet sexy vernederlandsing]. Bernd zette de boodschappentassen op de oude houten keukentafel neer. Hij begon tegen zijn vrouw te praten, die op de bank daarnaast in de woonkamer lag uit te rusten.

​

-Hi, schatje, hoe was de masturbatiecursus? Had je veel plezier? Ik heb effe de boodschappen voor ons in de biowinkel gedaan en ons dochter van de crèche gehaald.

​

Uit de boodschappentassen pakten zijn handen stuk voor stuk alles om het in de koelkast te zetten.

-Vanavond ben je zeker uitgeput, schatje. Van de cursus. Maar ik heb wel ideeën over wat wij twee wel nog zouden kunnen doen.

Geile blik boven zijn precies geknipte hipsterbaard.

-Heb ik jij al verteld dat ik mij had aangemeld voor de cursus anale seks in de Nachbarschaftshaus Urbanstraße, via internet.  Daar hadden ze nu toevallig een familiekorting. Met, met, raad eens, met kinderopvang tijdens de cursus en "barrierefrei" voor gehandicapte.

Anja was op de bank naast de keukendeur al zacht snurkend in slaap gevallen. Bernd pakte zijn tablet om aan de keukentafel te lezen. Hij bleef op de site Globaleurop hangen.

-Weer eens Nederlandse woorden tegenkomen.
Hoe lang was hij niet meer in Amsterdam in een coffeeshop geweest? Stond er in het verhaal van Peter en Thomas niet iets nuttigs voor het volgende coffeeshopbezoek? Hij begon de tekst te lezen.

​

​

​​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​